Het plan van Scheurjas

Scheurjas zat zoals gewoonlijk diep in zijn boek, toen er op het deurtje werd geklopt. Wie zou dat nou zijn dacht Scheurjas, zou het Bibi zijn met de mooie ogen? Zou zij terug zijn gekomen om gezellig in het zonnetje te praten? Dit keer zou Scheurjas niet verlegen zijn en niet hoeven te zoeken naar woorden. Dit keer zou hij goed met de situatie omgaan en geen gloeiende oortjes meer krijgen. Hij ging naar zijn laatje en zocht zijn mooiste rode puntmuts. Die was alleen voor speciale gelegenheden en dit was een speciale gelegenheid. Hij stond nog even stil voor de spiegel om te kijken of zijn baardje glad was gestreken. Hij moest er pico bello uitzien en een goede indruk maken op deze prachtige vlinder. Er werd nog een keer geklopt op het deurtje ener werd nu zelfs hard gerammeld aan het deurtje. Ja, ja ik kom er aan Bibi en vol goede moed deed hij het deurtje open. "Hallo Bibi fijn dat je..." Voor hem stond niet Bibi, maar Judith Konijn en ze was volledig In paniek. "Scheurjas heb jij Chelsi gezien? Ze is vanmorgen vroeg buiten gaan spelen maar is niet thuis gekomen. Ik maak mij heel veel zorgen" "Maar Judith, zei Scheurjas, dit is een veilig bos, hier kan niets gebeuren. Ik zal iedereen vragen om naar haar uit te kijken. Echt Judith, alles komt goed. Vanavond zit ze weer lekker wortelsoep te eten." "Nee zei Judith, vanavond krijgt ze iets heel speciaals. Ik heb een gerecht van paddenstoelen gemaakt gecombineerd met worteltjes. Het water loopt mij al in de mond, dat klinkt heel lekker Judith. "Als je vanavond met Chelsi komt, dan mag je mee eten," zei Judith. "Ik beloof je dat je gaat smullen." "Ik zal er zijn Judith en bedankt voor de uitnodiging. Tot vanavond. Ik ga nu een zoektocht op touw zetten in samenwerking met Oehoe." Alle dieren verzamelden zich weer op de open plek en iedereen werd verzocht te zoeken naar Chelsi. Wie had haar het laatst gezien? Waar kan ze naar toe zijn gegaan? Het waren allemaal vragen waar niemand een antwoord op had. Maar er werd gezocht, heel goed gezocht. Er werd gezocht achter elke boom, elke tak, elk huisje holletje nestje, er werd werkelijk overal gezocht En men zocht de hele dag door tot het donker werd. De luchtbrigade bestond uit Stijn Bosarend, Urrie Postduif, Jopie Kraai en Mia Nachtegaal. Vlek Giraffe had met zijn lange nek een goed zicht over het grote bos en de eekhoorns Diny en Elsje klommen heel hoog in de bomen om een goed uitzicht te krijgen. Sammy Schildpad zocht achter elke struik en Oehoe had alles in handen, of beter gezegd vleugels. In de vijver had Carola Haai de touwtjes in handen. De gebroeders Orrie en Torrie Kikker werden er op uit gestuurd om goed te gaan zoeken en Liza Libelle was ook al opgestegen. Het hele leger bijen onder leiding van kolonel Gerrit Bij was uitgerukt en Elly Vos, Hans Wolf, paardje Faya, ezeltje Dewy, hertje Sheetal en Evert Olifant, gingen zich verspreiden aan de rechterkant van het bos en de linkerkant was voor de bevers Karin, Jos, Harry en Simon. Er werd gezocht en gezocht en gezocht, maar Chelsi werd niet gevonden. Iedereen werd teruggeroepen en er werd besloten de volgende morgen verder te zoeken. Alle dieren gingen verdrietig naar huis. Zouden ze Chelsi ooit nog terug zien? 

De volgende morgen stond iedereen weer op de grote open plek. Oehoe zat nerveus heen weer te draaien op zijn tak en Scheurjas ging alle dieren toespreken. Hij zei dat de plannen waren veranderd en dat de zoekactie in het grote bos niet door ging. Toen hij zei dat hij dacht dat Chelsi zich zou bevinden in het enge bos en dat ze daar verder moesten zoeken, barste er een kabaal van jewelste los op de op de open plek. Bij de woorden enge bos brak er grote paniek uit bij de dieren. Het enge bos, oh nee het enge bos riep iedereen door elkaar. Daar is het heel gevaarlijk en daar mag je niet komen. Iedereen had van zijn ouders of opa en oma de gruwelijke verhalen gehoord. Het verhaal ging dat er daar hele enge dieren woonden en dat ze groter waren dan normale dieren. Ook zouden ze niet te vertrouwen zijn en de grote baas al helemaal niet. Het verhaal ging rond, dat er ooit eens iemand uit het sprookjesbos daar naar toe was gegaan en nooit meer was teruggekeerd en in het enge bos kon je heel makkelijk verdwalen. Vlek Giraffe vertelde aan Scheurjas dat zijn opa heel lang geleden de stoute schoenen had aangetrokken en naar het enge bos was gegaan. Hij had gehoord dat daar de bladeren aan de bomen wel drie keer lekkerder waren dan de bladeren in het sprookjesbos en dat hij was gegaan om zijn familie met deze lekkernij te verrassen. Daarna heeft nooit meer iemand iets van hem vernomen en leefde hij als herinnering voort in de familie als een grote held. Daarna werd altijd iedereen in het grote bos gewaarschuwd nooit maar dan ook nooit het enge bos te betreden. Wat een verhaal, dacht Scheurjas en wat hij ook probeerde, niemand was over te halen. En ze hadden allemaal wel een excuus klaar om niet te gaan. Evert Olifant zei dat hij zo hard stampte dat ze hem van een afstand aan konden horen komen. En Vlek was bang dat ze hem al heel snel zouden zien door zijn lange nek. Scheurjas was radeloos, hoe moest het nou verder. Toen kwam er toch iemand naar voren, het was Stijn Bosarend. Hij stelde voor hoog boven het enge bos verkenningsvluchten te gaan maken. Zo kon hij alles een beetje in kaart brengen of en waar het gevaar was. De dieren juichten hem toe voor zijn dappere daad en ook Scheurjas was apetrots. Niet veel later stond iedereen te zwaaien toen Stijn zijn grote vleugels uitsloeg en langzaam opsteeg. Ze bleven zwaaien tot hij uit het zicht verdween op weg naar het enge bos. 

Chelsi zat hongerig bij de dorre takken in het enge bos en was heel heel erg boos op de mol. Nee ze was niet een beetje boos, ze was kwaad, woest, hoe kon die engerd haar dat nou aan doen? Ze had alleen maar goede bedoelingen en ze zou maar even in het bos blijven. Als ze de bijzondere wortels had gevonden, zou ze meteen het bos hebben verlaten. Ze wist ook helemaal niet dat het verboden was om in het bos te komen. Ze kreeg het koud en ze ging op zoek naar bladeren om een dekentje te maken. Ze hoefde niet lang te zoeken, er waren heel veel bladeren, maar er waren niet alleen veel bladeren, het waren hele bijzondere bladeren. Ze waren heel groot. Niet zomaar groot, nee ze waren heel groot, ze waren wel drie keer zo groot als de blaadjes in het sprookjesbos. Nu had ze in ieder geval een grote deken en zou ze het snel lekker warm krijgen. Ze was wel moe geworden en besloot maar lekker te gaan slapen. Chelsi had geen idee dat dit het enge bos was en waande zich veilig. Zij kon ook niet weten dat de grootste gevaren op de loer lagen. Ze had haar ogen nog open, toen ze hoog boven de bomen iets zag. Wat was dat nou? Ze knipperde een paar keer met haar ogen en toen zag ze wat het was. Het was een vogel, niet zomaar een vogel, maar een hele grote vogel. En ze kende deze vogel, dat kon toch niet waar zijn? Het was Stijn Bosarend en hij kwam haar redden. Ze was dolgelukkig en schreeuwde heel hard naar boven. STIJN!!!!!!STIJN!!!!!! Wat geweldig dat je er bent. Je bent een held, kom je kan hier landen. Chelsi werd uitzinnig van vreugde, maar Stijn verdween tussen de wolken, w wat hoe hoe kan dat nou? Stijn kom terug, kom terug Stijn, laat mij hier niet achter, alsjeblieft. Maar Stijn was al weer op de terugvlucht naar het sprookjesbos. Daar aangekomen zette hij de landing in en iedereen keek hem vragend aan. "Ik heb vreselijke dieren gezien, ze zijn zo groot, dat is niet normaal," zei Stijn opgewonden. "Het is daar inderdaad heel gevaarlijk en alles is groot. De bomen zijn heel groot, niet zomaar heel groot, maar bijzonder groot" "En Chelsi ? Heb je Chelsi gezien?"  "Helaas, het spijt me, door de grote bladeren is het zicht op de grond heel slecht, de grote dieren zijn wel makkelijk te zien. Nu werd Scheurjas nog radelozer en ging naar zijn boom om heel diep na te gaan denken. Na een poosje nam hij een besluit, hij zou zelf gaan en zou Chelsi terug gaan halen. Hij ging zitten aan zijn tafeltje en begon met een plan. 

In het enge bos begon Chelsi behoorlijk honger te krijgen, het enige wat er te eten was, waren de bladeren. Ze begon een stukje van haar deken te knagen. Maar dat was lekker, zulke lekkere bladeren had ze nog nooit gegeten. Ze at haar buikje helemaal vol en toen had ze weer wat energie gekregen. Ze besloot een nieuw rugzakje te maken en ging weer aan de slag met takken en bladeren. Toen het rugzakje klaar was, was ze zo moe geworden, dat ze weer onder de deken kroop. De deken was een stuk kleiner geworden, ze had bijna de helft er van opgegeten. Hij was gelukkig nog groot genoeg voor haar en ze viel gelijk in slaap. Ze kwam in een mooie droom terecht, ze was thuis gekomen met een rugzakje vol bijzondere wortels en iedereen in het grote sprookjesbos kwam er van proeven. 

Er werd een groot feest gegeven om te vieren dat ze weer veilig thuis was. Evert Olifant ging speciaal voor haar zijn zangkwaliteiten laten horen en iedereen was gelukkig. Na het feest viel ze in slaap in de armen van Judith, die eindelijk haar kleine meisje weer terug had. Helaas voor Chelsi was het een droom, toen ze wakker werd, besefte ze dat ze nog steeds in dat rare bos was. "Maar, hoe kan dat nou?" dacht ze. De bomen zijn ineens niet meer zo hoog. Dat vond ze wel heel vreemd, alles om haar heen leek veel kleiner. Toen zag ze haar rugzakje staan, dat was zo klein, daar kon bijna niks in. Dat kan toch niet, een rugzakje kan toch niet zomaar kleiner worden? Ze stond op en keek naar haar voeten, die waren heel ver weg. Wat is dit? Ben ik nog aan het dromen? Ze begreep er niets van en begon te piekeren. Maar, maar, dan ben ik gegroeid, ik ben ineens heel groot geworden, maar hoe dan? Dat het een vreemd bos was, daar was ze al achter, maar zomaar heel groot worden, dat is wel heel raar. Even goed nadenken dacht ze, voor ik ging slapen was ik nog klein, toen ik wakker werd was ik groot, wat is er in die tussen tijd gebeurd? Ik heb de bladeren gegeten en toen ben ik gaan slapen. Maar natuurlijk, de bladeren, het kunnen alleen maar de bladeren zijn. Dat zijn geen gewone bladeren, dat zijn hele bijzondere bladeren, maar hoe word ik weer klein, hoe word ik weer de kleine pluizige Chelsi? Er gingen veel vragen door haar hoofd, en hoe kwam ze weer in het sprookjesbos? En zou iedereen niet verschrikkelijk schrikken als er een reuzenkonijn voor hun stond? Hoe moet het nu verder? Niet in paniek raken dacht ze, rustig blijven en goed nadenken. Ze dacht en ze dacht en ze dacht, maar het hielp niet zo veel. Toen begon de grond te trillen, er kwam iemand aan. Ze hoorde zware voetstappen die steeds dichterbij kwamen en toen........zag ze wat het was. Het was heel groot en hoog en het stond recht voor haar.  "W w wie ben jij?" stamelde ze angstig.