Na regen komt zonneschijn

Met veel lawaai en opstuivende bosgrond kwamen de enge dieren aan bij de struik. Maar er was niets te zien. Ze begrepen helemaal niets van wat er allemaal gebeurde en mopperden verder over hun leider de mol. Waarom kon er niet gewoon vrede zijn met de lieve dieren? vroegen zij zich af en waarom moest die stomme bessenstruik altijd bewaakt worden? Ze zagen er wel eng uit, maar daar hadden ze zelf niet om gevraagd en diep in hun hart waren ze niet zo slecht. De leider van de lieve dieren was een warmbloedige pinguïn die het beste voor had met haar volk. Misschien moesten ze zich maar bij haar aansluiten en de mol uit hun leven bannen. Scheurjas kon het hele gesprek volgen, hij zat midden in de struik en was weer het kleine kaboutertje als voorheen. Toen hij op de struik was gevallen, was hij zo slim om snel wat gele bessen te eten, waardoor hij weer klein werd en net op tijd in de struik gleed en goed was verstopt. Nu hij deze gesprekken zo goed kon volgen, kreeg hij weer een idee en maakte een plan. Chelsi en Opa Giraffe begonnen zich zorgen te maken. Waar was Scheurjas gebleven en heeft hij de gele bessen kunnen pakken? Stijn landde voor hun voeten en vertelde dat Scheurjas was gevallen en dat hij hem daarna niet meer had gezien. Hoe moest het nu verder? dachten ze. "Wat doen jullie hier in mijn bos?" Het was de mol weer, druk sprong hij voor hun en schreeuwde: "Verlaat onmiddellijk mijn bos anders, anders........" "Anders wat mol? Anders wat???" Zei een barse stem. Het was pinguïn Niyereth die de mol overrompelde. "Anders wat? Wat wilde jij dan doen? Het wordt tijd dat wij eens ernstig met elkaar moeten gaan praten, Scheurjas hier vertelde mij dat jouw dieren niet meer naar jou willen luisteren." Toen pas zagen Chelsi, Stijn en Opa Scheurjas staan naast Niyereth en hij was weer het kleine kaboutertje. Het was hem gelukt en met een gele bes in zijn hand gaf hij een vette knipoog. Hij deelde de bessen uit en ze begonnen er gelijk van te eten. PLOP!!! en Chelsi was weer het lieve pluizige konijntje en......PLOP!!! ook Stijn had zijn normale formaat weer terug. Maar hoeveel bessen Opa ook doorslikte, hij bleef groot. Hij zei: "Ik heb veel te lang die bladeren gegeten, het werkt niet bij mij. Het is goed zo, ik leef al heel lang in dit bos en heb hier ook veel vriendengemaakt. Ook al mis ik mijn familie heel erg, met dit formaat zou ik niet gelukkig zijn in het grote sprookjesbos." Er liepen dikke tranen over de wangen van Opa. Het liet de anderen ook niet onberoerd en weldra stonden ze allen te snikken. Niyereth en de mol hadden ondertussen druk zitten onderhandelen en riepen in koor: "De vrede is getekend!!!" Ze waren overeengekomen dat Niyereth de leider werd van het hele bos en dat de mol haar assistent werd en hij had haar plechtig beloofd zich voortaan te gedragen als een lieve mol. Hij bood Chelsi zijn excuses aan, omdat hij haar voor de gek had gehouden en Chelsi deed dat ook bij de enge dieren die er hartelijk om konden lachen. "Vanaf nu is dit niet meer het enge bos." Zei Niyereth, "Vanaf nu heet het enge bos: HET ANDERE BOS. Dan loopt alles toch nog goed en zo hoort het ook in een sprookje dacht Scheurjas. Nadat ze allemaal afscheid hadden genomen, vertrokken Chelsi, Stijn en Scheurjas op weg naar het grote sprookjesbos. "Eigenlijk heb ik best wel honger" zei Stijn, "nou je er toch over begint, ik rammel ook," zei Chelsi. "Maar wat moeten we eten? We kunnen niet meer van die lekkere bladeren eten en de weg naar het grote sprookjesbos is nog lang." Scheurjas deed triomfantelijk een greep in zijn tas en toonde de overheerlijke wortelkoekjes van Judith. Wat waren ze blij, door alle drukte was Scheurjas bijna vergeten dat hij die lekkernij al die tijd bij zich droeg. Er werd gesmuld en gesmuld, toen Chelsi opeens haar neus in de lucht stak en diep begon te snuiven. "D d dat kan nnniet waar zijn," stamelde zei, "zou het dan toch???" 

Ja, het moet waar zijn!!!!!" gilde Chelsi, " ik ruik ze!!! Ze bestaan echt!!! Het zijn de bijzondere, ze bestaan!!! Ze bestaan!!!" Ze ging haar reuk achterna en een klein stukje verder zagen ze de grootste, mooiste, glimmenste, sappigste en krokantste wortels naar hun lonken. Chelsi stoof er op af om meteen een bijzondere wortel te verorberen, maar Scheurjas zei heel streng "Stop Chelsi, wat als de wortels hetzelfde effect geven als de bladeren? Dan zijn we weer terug bij af." "Je hebt gelijk Scheurjas, maar jij hebt toch nog gele bessen over? Dan kunnen we kijken wat er gebeurt, dan ben ik het proefkonijn." En zo at Chelsi een hele bijzondere wortel van begin tot eind helemaal op en viel daarna meteen in slaap. "Oh ik vrees het ergste Stijn, zo begon het ook met die bladeren, straks wordt ze weer een reus." Na een paar uur geslapen te hebben werd Chelsi langzaam wakker en tot haar grote vreugde was ze nog steeds het lieve pluizige konijntje. Toen gingen ook Stijn en Scheurjas aan de wortels. Ze waren inderdaad heerlijk en ze aten allebei hun buikje rond. Wat er nog over was van het afgebroken touw werd gebruikt om de bijzondere wortels bij elkaar te binden en dat kon Stijn aan zijn voeten vervoeren Chelsi en Scheurjas klommen op zijn rug en zo gingen zij de lucht in op weg naar huis. In het grote sprookjesbos hadden de dieren een gedenkteken geplaatst op de open plek en daar stond men nog eens stil bij het verlies van Chelsi, Stijn Bosarend, Opa Giraffe en Scheurjas. Iedereen huilde en probeerde troost te vinden bij elkaar. Ook in de grote vijver vloeide de tranen zo welig, dat de vijver over liep. Zoveel verdriet had men nog nooit gehad in dit anders altijd zo vrolijke sprookjesbos. Tulpje keek naar boven en zag heel wazig door haar natte ogen iets in de lucht. Dat was toch niet echt wat ze daar zag? Nee, dat kon toch niet? "Kijk daar in de lucht!!!!!! schreeuwde Tulpje, "Kijk daar, het is Stijn Bosarend, hij leeft nog, hij leeft nog!!!" Toen begon iedereen te juichen en helemaal toen ze zagen dat Chelsi En Scheurjas op zijn rug zaten. Judith was zo blij, ze sprong en ze sprong en ze sprong nog een keer."Chelsi mijn kleine lieve meid, je bent terug. Oh Chelsi, wat ben ik blij." Er was veel blijdschap bij de dieren, maar ook veel ongeloof. Hoe was het mogelijk dat zij het enge bos overleefd hadden? Toen begon Scheurjas te vertellen en alle dieren hingen aan zijn lippen en er gingen weer kreten van Oeeeeeeeee en Aaaaaaaaaaah, het was een bijzonder avontuur dat ze daar beleefd hadden en alles was goed afgelopen. Oehoe nam plaats op zijn tak en riep" "En nu is het tijd voor een feest!!!" En weer begon iedereen te juichen en toen brak het feest los. En wat voor een feest? Een heel bijzonder feest, een feest wat nog nooit eerder had plaatsgevonden in het grote sprookjesbos. Er werd gezongen, gedanst, maar vooral gegeten. Judith had de heerlijkste gerechten gemaakt van de bijzondere wortels en er werd flink gesmuld. Ook al was het goed afgelopen, Chelsi beloofde haar moeder er nooit meer stiekem vandoor te gaan. Het feest ging nog heel lang door, maar Scheurjas nam afscheid en ging naar zijn boom. Hij had even behoefte aan rust, het was ook niet niks allemaal. Toen hij plaats nam op zijn bankje voor de boom, hoorde hij een honingzoete stem, die hij uit duizenden kon herkennen.  ''Hallo Scheurjas, welkom thuis, je bent een held Scheurjas, een echte held, je bent mijn held." Bibi wilde alles horen over het enge bos en was een en al oor. En Scheurjas wilde alles maar wat graag vertellen, zolang hij maar in haar nabijheid kon zijn en dat mocht van hem nog heel lang duren. Met op de achtergrond de geluiden van het feest, wat nog lang niet ten einde was, genoten Bibi en Scheurjas van hun romantische momentje en kropen dicht tegen elkaar aan. De prachtige sterrenhemel maakte het plaatje compleet. Met haar zoete stem fluisterde Bibi in het oor van Scheurjas "En mijn held gaan we nog meer beleven met jou?" "Zeg nooit nooit," zei Scheurjas. ''Maar ik heb zo'n vermoeden dat dit niet mijn laatste avontuur was."